The Redcap Children and Wolf

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้มีผลต่อฟิค
The Prince Of Wolf
ด้วยนะครับ....

เนื้อเรื่อง

The Redcap Children and Wolf
หนูน้อยหมวกแดงกับหมาป่า

   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านริมชายป่า ยังมีครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วย พ่อแม่ และลูกสาวอีกคนหนึ่ง อายุประมาณ 10 ขวบ แล้ววันหนึ่งแม่ของเด็กสาวก็ได้ทราบข่าวว่าคุณยายของเธอที่อยู่บ้านในป่านั้นล้มป่วย จึงเรียกลูกสาวของเธอให้มาเอาตะกร้าอาหารและยาบำรุงไปให้ยาย

   "เอานี้จ๊ะลูก เอาไปฝากคุณยายที่อยู่ในป่านะจ๊ะ ลูกรู้ทางดีแม่ทราบ แต่ลูกอย่าเถลไถลออกนอกเส้นทางนะจ๊ะ" แม่มองท่าทีของลูกสาวตัวเอง

   "ได้ค่ะแม่ หนูจะไม่ออกนอกเส้นทางค่ะ"

   "ดีมาก.....ไปได้แล้วจ๊ะ อย่ากลับมาดึกนักนะ"

   "ค่ะแม่"

   แล้วสาวน้อยผมทองก็วิ่งไปหยิบผ้าคลุมสีแดงตัวโปรดของเธอมาสวม โดยดึงหมวกฮูทที่ติดอยู่กับผ้าคลุมมาสวมที่หัวด้วย จากนั้นก็เปิดประตูบ้านไปที่ทางเข้าป่าอย่างรวดเร็ว เธอเดินไปตามแนวชายป่า เข้าไปทางเส้นหนึ่งซึ่งเป็นทางโล่งเพราะมีแต่ดินไม่มีหญ้าแต่ข้างทางก็เต็มไปด้วยหญ้าและพุ่มดอกไม้ที่มีเป็นระยะๆ โดยมีไม้ยืนต้นสีเขียวคอยบดบังแสงดวงอาทิตย์ทำให้ภายในป่าอากาศไม่ร้อนมากนัก เธอวิ่งสลับกับกระโดดร้องเพลงอย่างร่าเริง จนเธอเข้าไปได้ยินเสียงๆหนึ่งที่ดังออกมาจากพุ่มไม้ข้างทางเข้า

   "เอ้งๆๆๆ"

   ด้วยความสงสัย หนูน้อยหมวกแดงจึงแหวกพุ่มไม้เพื่อไปดูต้นเสียง ก็พบกับหมาป่าน้อยขนสีเทาเงินตัวหนึ่งถูกกับดักแบบงับหนีบที่ขาหลัง พยายามวิ่งให้ขาหลุดรอดจากกับดักอยู่ มันไม่ได้ผลแถมทำให้เจ็บปวดมากอีกด้วย ทันใดนั้นมันก็ได้กลิ่นเธอ มันมองมาที่เธอและส่งสายตาอ้อนวอนของให้ช่วยเหลือมันด้วย

   "น่าสงสารจัง~ เดี๋ยวจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ....." แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็เดินไปนั่งคุกเข่าที่กำดัก จากนั้นก็ใช้มือง่างเหล็กที่หนีบขาออก จนหมาป่าน้อยเอาขาออกมาได้ มันวิ่งกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจและหยุดมองดูหนูน้อยหมวกแดงอยู่ครู่หนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงยิ้มและกวักมือให้ หมาป่าน้อยยิ้มรับและก้มลงคล้ายจะขอบคุณ แล้วก็วิ่งจากไป หนูน้อยหมวกแดงยิ้มแป้น

   หนูน้อยหมวกแดงเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็ได้เจอกับพรานแก่คนหนึ่งนั่งอยู่บนห้างเหนือต้นไม้สะพายปืนไว้ที่หลัง ซึ่งพรานคนนั้นบอกว่าให้ระวังหมาป่าไว้ เพราะมันเจ้าเล่ห์มาก หนูน้อยหมวกแดงพยักหน้ารับและเดินไปอย่างรวดเร็วเพราะแม่สอนไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า แต่ไม่รู้เพราะสวรรค์กลั้นแกล้งหรือนรกเป็นใจกันแน่อยู่ๆก็มีลมพัดแรงจนฮูทของหนูน้อยหมวกแดงปลิ้วหลุดจากหัว ผมยาวสีทองแผ่สยายไปทั่ว(น่ารักที่สุด!) พรานแก่เห็นแล้วต้องตะลึกเพราะความงาม หนูน้อยหมวกแดงรีบความฮูทขึ้นมาสวมและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

   "เด็กน่ารักๆแบบนี้ ฮิๆๆๆ จับกินดีกว่า......." แล้วพรานแกหื่นกามก็แอบเดินตามหลังหนูน้อยหมวกแดงคนนั้นไปเรื่อยๆ

   หนูน้อยหมวกแดงเดินมาจนถึงกระท่อมปูนหลังหนึ่ง พรานแก่มองและคิดแผนการร้ายๆออกมาได้ เขาอ้อมไปด้านหลังบ้าน จากนั้นก็กระโดดเข้าบ้านทางหน้าต่าง เขาเห็นหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียง จึงวิ่งโร่เข้าไปหาและอุ้มหญิงชราที่ป่วยไม่มีแรงขัดขื่นและร้องขอความช่วยเหลือโยนเข้าห้องน้ำและปิดประตูล็อกไว้

   พรานแก่หื่นกามวิ่งไปเอาชุดของหญิงชรามาสวม เอาแป้งมาทาจนหน้าขาว เขากำลังปลอมตัวเป็นหญิงชรานั้นเอง พรานแก่กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงเอาผ้าคลุมหน้าไว้รอให้หญิงสาวน่ารักๆเข้ามาหาเอง แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวานเจื้อยแจ้วที่ดังมาจากประตูว่า

   "คุณยายค่ะ นี้หนูเอลเองจ๊ะ แม่ให้เอาของมาให้ค่ะ"

   "เชิญเข้ามาเลยหลาน ยายไม่ได้ล็อกประตู" พรานแก่ดันเสียงตัวเองและตะโกนกลับไป

   หนูน้อยหมวกแดงเปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน เอาตะกร้าของไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็เดินมานั่งข้างๆเตียงและพูดว่า

   "คุณยายป่วยเป็นโรคอะไรเหรอค่ะ"
 
 "เออ....ยาย....ยายเป็นโรคไข้หวัดนะจ๊ะ"

 "เอ๊ะ? ทำไมเสียงของคุณยายถึงแหบแห้งจังล่ะ"

 "ย....ยาย.....ยายเจ็บคอด้วยนะจ๊ะ"

 "ฮือ? แล้วทำไมผมของคุณยายถึงสั้นจังละค่ะ"

 "เออ.....พอดียายผมร่วงนะจ๊ะ แล้วมันก็พึ่งงอกออกมาใหม่"

 "แล้วทำไมคุณยายต้องเอาผ้ามาปิดหน้าด้วยละค่ะ"

 "ก็เพื่อหลอกหนูให้เข้ามานะสิจ๊ะ!!!!!!"

 พรานแก่สะบัดผ้าคลุมออกและกระโดดตะครุบเบล(หนูน้อยหมวกแดง)ไว้ เอลร้องโวยวายดังลั่นและพยายามขัดขืน แต่แรงเด็กหรือจะไปสู้กับผู้ใหญ่ได้ ในที่สุดเอลก็ถูกพรานแก่จับมัดมือมัดเท้าไว้กับเตียง หากก็ถูกเทปปิดไว้ไม่ให้ส่งเสียงได้ หนูน้อยหมวกแดงหมดทางสู้แล้วจริงๆ

 "หึๆๆ ไปขึ้นสวรรค์กับลุงนะจ๊ะ หึๆๆ"

 พรานแก่เดินไปหาหนูน้อยหมวกแดงที่นอนสั่นอยู่บนเตียงช้าๆ แววตาแสดงความกระหายกามอย่างเต็มที่ พอเข้าใกล้พรานแก่ก็ก้มลงจะจูบปากของหนูน้อยหมวกแดง แล้วก็มีบางอย่างเฉียดหัวพรานแก่ไปปักที่ผนังบ้าน พรานแก่ดูสิ่งที่ปักอยู่ก็พบว่าเป็นลูกธนูนั้นเอง

 "ใครบังอาจลอบทำร้ายข้า!!!!"

 พรานแก่หันไปดูที่มาของลูกธนู ก็พบกับหมาป่าน้อยตัวหนึ่งยืนสองขา ในมือก็มีคันธนูและลูกธนูเตรียมยิงอยู่ ที่หลังก็สะพายโล่ ที่เก็บลูกธนูและดาบไว้

 "อย่าทำเด็กสาวคนนั้นนะ ไม่งั้นธนูนี้เฉาะหัวคุณแน่......"

 "แน่จริงก็ลองดู!!!!!!"

 พรานแก่ตะโกนและคว้าปืนจากหลังจะยิงหมาป่าน้อย มือของหมาป่าน้อยถูกปล่อยไปแล้ว มันพุ่งไปหาพรานแก่และโค้งลงไปปักที่ เออ......เอาเป็นว่าที่ตรงนั้นของผู้ชายละกัน(ไม่อยากเขียนคำหยาบ) เลือดไหลโชกออกมาเลย ปืนในมือของพรานแก่หล่นลงพื้น พรานแก่เอามือไปกุมไว้ที่จุดซึ่งมีลูกธนูปักอยู่ จากนั้นก็ดึงลูกธนูออก

 "เป็นไงละครับ ยังจะซ่าอีกไหมละ......."

 "ใครจะยอมแพ้เด็กตัวกระเปี้ยกอย่างแกละ!!!!!"

 พรานแก่ชักมีดดาบที่เอวออกมาเตรียมสู้ หมาป่าน้อยหัวเราะหึๆ จากนั้นก็ทิ้งธนูไปและคว้าโล่กับดาบมาถือไว้ที่มือทั้งสองข้าง พรานแก่บุกเข้าไปหาหมาป่าน้อยอย่างคลุ้มคลั่ง มีดดาบฟันไปหาในแนวตั้ง หมาป่าน้อยยกโล่กันไว้และเตะเข้าที่ชายโครงของพรานแก่เต็มๆ พรานแก่เซไปด้านข้าง แต่ด้วยความแค้นพรานแก่ไม่ยอมล้ม กลับพุ่งไปหาหมาป่าน้อยอีกครั้ง เอาดาบฟาดใส่หมาป่าน้อยในแนวตั้ง หมาป่าน้อยยกดาบกันไว้ พรานแก่ซัดแข้งไปหาหมาป่าน้อย แต่หมาป่าน้อยก็เอาโล่กันไว้ได้ หมาป่าน้อยเตะเข้าที่ท้องน้อยใกล้แผลเดิมของพรานแก่ พรานแก่ล้มลงด้วยความจุกและเจ็บปวด หมาป่าน้อยชี้ดาบไปที่คอของพรานแก่

 "มนุษย์อย่างแกจะสู้กับหมาป่าที่มีประสาทสัมผัสทั้ง5ดีกว่ามนุษย์ได้อย่างไรกัน"

 "แก~~~~"

 "ไปซะ....ฉันไม่อยากฆ่าแก....."

 "ฮึ!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!!!"

 แล้วพรานแก่ก็วิ่งจากไป(โดยทิ้งปืนไว้ด้วย) หมาป่าน้อยมองพรานแก่ที่วิ่งหายลับตาไป จากนั้นก็มองไปที่เตียง ซึ่งก็พบกับหนูน้อยหมวกแดงที่นอนดิ้นอยู่ หมาป่าน้อยเดินเข้าไปตัดเชือกและแกะผ้าที่มัดขามัดปากของหนูน้อยหมวกแดงออก พอร่างกายเป็นอิสระแล้ว เอลก็ร้องไห้โฮด้วยความกลัวจากนั้นก็ซบลงกอดหมาป่าน้อยจนหมาป่าน้อยหน้าแดงด้วยความเขิน แล้วในที่สุดเอลก็ได้สติจนได้

 "เอ๊ะ! ถ้าพรานแกคนนั้นไม่ใช้ยาย....แล้ว...เออ.....แล้วยายไปอยู่ไหนละเนี้ย......"

 "อยู่ในห้องน้ำ.....กลิ่นของยายเธอโชยมาจากห้องน้ำ แถมยังมีเสียงขอความช่วยเหลือด้วย แต่มันก็เบาจนแทบไม่ได้ยินเลยละ"

 "งั้นไปช่วยยายกันเถอะ คุณ......"

 "วาว่าครับ เป็นหมาป่าที่คุณช่วยไว้ระหว่างทางมาที่นี้นั้นแหละครับ"

 หมาป่าน้อยพูด เอลมองไปที่ขาของหมาป่าน้อย ก็พบว่ามีแผลถูกของมีคมอยู่ แต่ก็มีเกล็ดเลือดมาเกาะสมานแผลไว้แล้ว ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องน้ำและช่วยประคองยายที่กำลังหลับตาปี่ด้วยความกลัวอยู่ ทั้งคู่นำยายมานอนที่เตียง โดยมีเอลคอยเรียกชื่อย้ายอยู่ข้างๆ ส่วนวาว่าก็เอาดาบมาปอกเปลือกแอบเปิ้ลและตัดแบ่งใส่จาน

 ในไม่ช้าดวงตาที่ปิดสนิทของยายชราก็เปิดขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือเอลหลานสาวตัวน้อยๆของเธอเอง

 "เอล.......ยายกลัว.....เจ้ามนุษย์สันดานต่ำคนนั้นทำอะไรลูกรึเปล่า...."

 "ท...ทำ....ทำค่ะ แต่มีคนมาช่วยหนูไว้...."

 "ใครเหรอจ๊ะ เขาช่างใจดีเสียเหลือเกินเลย" ยายชราพูดชม จนผู้ถูกกล่าวถึงนั้นก็อายหน้าแดงไปเลย

 "หมาป่าที่นั่งปอกแอบเปิ้ลอยู่ข้างยายนั้นแหละจ๊ะ"

 "เอ๊ะ?"

 ยายชราหันไปมองหมาป่าน้อยที่นั่งอยู่ ยายตกใจมาก นั่งสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าหมาป่าตัวนี้จะกินยาย เพราะยายชอบอ่านเรื่องหนูน้อยหมวกแดงมากๆ

 "อย่า...อย่ากินยายเลย.....ยายกลัวแล้ว..."

 "ผม.....ผมเนี้ยนะจะกินยาย........ผมไม่ชอบกินเนื้อนะฮะ ชอบผลไม้มากกว่า โดยเฉพาะแอปเปิ้ล" หมาป่าน้อยพูดและหยิบแอปเปิ้ลเสี้ยวหนึ่งขึ้นมากินด้วยความอร่อย ซึ่งก็ทำให้หญิงชราหายกลัวลงไปบ้าง

 "ก็ยายเห็นเป็นหมาป่านี้หน่า.....ก็ในนิทานหนูน้อยหมวกแดงมัน...."

 "มันก็เป็นแค่นิทานปรัมปรานายาย อย่าไปสนใจเลย พวกมนุษย์มันชอบว่าพวกเราเป็นสัตว์ดุร้ายเจ้าเล่ห์อยู่เสมอเลยละ"

 "แล้วมันจริงรึเปล่าละ" เอลถาม

 "จริง.......มนุษย์มีดีและเลวได้ แล้วทำไมสัตว์อื่นจะไม่มีได้บ้างละ หมาป่าที่ร้ายก็มีเยอะ แต่หมาป่าที่ดีก็มีถมไป ส่วนมากที่หมาป่าไปทำร้ายมนุษย์และถูกหาว่าเป็นสัตว์ร้าย ก็เพราะมนุษย์นั้นแหละไปทำร้ายพวกเราก่อน พวกเราจึงต้องปกป้องตัวเอง ชีวิตใครๆก็รักนะ"

 "อืม......" หญิงชราคิด

 "ยายจ๊ะยาย......" เอลเรียกยาย

 "มีอะไรเหรอหลาน"

 "หนูขอกลับก่อนนะ แม่บอกไม่ให้กลับดึกนะจ๊ะ"

 "เหรอจ๊ะ.....ไปสิจ๊ะ แต่........หมาป่าน้อยจ๊ะ"

 "ฮะ^.^"

 "ช่วยดูแลเจ้าหญิงตัวน้อยๆของยายให้กลับถึงบ้านโดยปลอดภัยทีสิจ๊ะ....."

 "ได้ครับ!!!"

 แล้วทั้งคู่ก็กราบลายาย จากนั้นก็เดินไปตามทางป่าเรื่อยๆ หมาป่าน้อยถือดาบและโล่ไว้ในมือเพื่อป้องกันพรานแก่คนนั้นจะมาลอบทำร้าย หนูน้อยหมวกแดงยิ้มในท่าทีเอาจริงเอาจังของหมาป่าน้อย แล้วทั้งคู่ก็เดินผ่านเส้นทางป่านั้นโดยสวัสดีภาพ

 "แม่ค่ะๆ หนูกลับมาแล้วค่ะ"

 "กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ เป็นไงบ้างละ"

 "หนูได้เจอกับหมาป่าและพรานป่าด้วยค่ะ"

 "เหรอ! ตายจริง! แล้วนี้พรานที่ช่วยหนูจากหมาป่าคนนั้นอยู่ไหนละจ๊ะ"

 "ไม่ใช่ค่ะแม่ คนที่ทำร้ายหนูคือพรานป่า คนที่ช่วยหนูคือหมาป่านะค่ะ"

 "เอ๊ะ! หมาป่าเนี้ยนะ ตัวไหนละ....."

 "ตัวนั้นค่ะ ที่ยืนที่ชายป่านั้นนะค่ะ"

 หนูน้อยหมวกแดงชี้ไปที่ทางเข้าป่า ซึ่งหมาป่าน้อยที่ยืนสะพายดาบและโล่อยู่ หมาป่าน้อยยิ้มให้หนูน้อยหมวกแดงและหมุนตัวกลับหลักหัน โบกมือลา แล้วเดินจากไปแบบมาดพระเอก ในสายตาของหนูน้อยหมวกแดง

The End

- ต่ออีกนิด –

 หมาป่าน้อยเดินมาได้สักครู่นึงแล้วหยุดคิดว่า

 "(หนูน้อยหมวกแดงคนนั้นก็น่ารักดีอยู่หรอก....แต่....ก็ยังสู้กับคนที่เจอในงานวันปีใหม่ไม่ได้เลยแฮะ.....)"

---- จบจริงๆแล้วจ้า –---